Κυριακή 12 Μαρτίου 2017

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 74η ΕΠΕΤΕΙΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΣΕΡΒΙΩΝ (ΚΕΙΜΕΝΟ-ΒΙΝΤΕΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ).



   

   Στην κεντρική πλατεία των Σερβίων γιορτάστηκε σήμερα  Κυριακή 12-3-2017,η 74η  επέτειος του Ολοκαυτώματος (06-03-1943). Τιμήθηκε από όλους τους παρευρισκομένους το γεγονός, με την επίσημη δοξολογία  την κατάθεση στεφάνων και δεξίωση που ακολούθησε στην αίθουσα του Δημαρχείου. Ο κ. Μανώλης Χατζής μετά το πανηγυρικό της ημέρας ,απήγγειλε ένα ποίημα στην μνήμη της Χρυσάνθης Μπουκουβάλα.  Έμπνευση του ποιήματος ο αγώνας της απέναντι στα  στρατεύματα κατοχής  με αποτέλεσμα το μαρτυρικό της τέλος .    
   Την πανηγυρική ομιλία απήγγειλε, ο συμπατριώτης μας καθηγητής και ιστορικός ερευνητής κ. Νικόλαος Μπουκουβάλας .

ΒΙΝΤΕΟ HD 
ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ 74ης ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΣΕΡΒΙΩΝ.
  
ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΩΝ ΣΕΡΒΙΩΝ.



Για Τα ΣΕΡΒΙΑ και την χιλιετή και πλέον ιστορία τους, η 6η Μαρτίου του 1943 είναι από τις σημαντικότερες και μοιραίες στιγμές της πολυτάραχης και ένδοξης διαδρομής τους.  
   Είναι η στιγμή που η λέξη ΘΥΣΙΑ βρίσκει  το πραγματικό της νόημα και η λέξη ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ δίνει τη σωστή διάσταση της καταστροφής που υπήρξε.
  Είναι απ τις φορές εκείνες που η ιστορική συνέχεια ποδοπατείται και η ανθρώπινη θηριωδία αλλοιώνει το ιστορικό γίγνεσθαι. Όπου ο πόλεμος,  σταματά την εξέλιξη, μεταβάλει τις καταστάσεις, συντελεί  στην αλλαγή μιας πραγματικότητας.
  Είναι στη περίπτωσή μας, η άδικη κατάληξη και το τραγικό αποτέλεσμα, μιας ανώμαλης πορείας γεγονότων και συμπτώσεων, που λες ότι κάποιο αόρατο χέρι κατασκεύασε.
  Είναι τέλος, η μοίρα αυτού του λαού, που όταν αντιστέκεται σε κατακτητές, γεμίζει με αγάλματα ηρώων  και γράφει τόμους ολόκληρους με σελίδες  μνήμης και δόξας.
   Έτσι και τότε, το Σάββατο της 6ης Μαρτίου του 43’, ξεκίνησε στα βασανισμένα Σέρβια από τα χέρια του εχθρού, ένα ολέθριο αιματοκύλισμα, και μια ανελέητη μανία καταστροφής. Ολοκληρώθηκε όταν μετά από 5-6 μέρες η εικόνα παρέπεμπε σε κόλαση. Γράφτηκαν και ακούστηκαν πολλά από μάρτυρες  και όσους θέλησαν  να αποδώσουν το μέγεθος της καταστροφής. ‘Αρχαία Πομπηία’, ‘κρανίου τόπος’, ’απέραντο νεκροταφείο’ , ‘δεν έμεινε πέτρα στη πέτρα’ και πολλά άλλα που αποτυπώνουν την τραγωδία.
  Από στόμα σε  στόμα έως σήμερα, έμεινε μια λέξη μόνο, για να θυμίζει στους Σερβιώτες τον Μάρτη του 43’… ΄ΤΟ  ΚΑΨΙΜΟ΄.     
  Το ‘κάψιμο’ το οποίο το έζησαν οι πρόγονοι μας, οι πατεράδες κι οι μανάδες μας.  Είναι άλλωστε τόσο κοντινό. Εβδομήντα τέσσερα χρόνια πέρασαν. Οι περισσότεροι είχαν το κουράγιο να το δουν, σκαρφαλωμένοι στις  πλαγιές των γύρω βουνών, όπου κατέφυγαν. Στα Πιέρια, στα Καμβούνια και στο Τιτάριο. Από εκεί είδαν την γιγάντια φωτιά, αναστέναξαν  και βούρκωσαν. Οι περιγραφές νωπές ακόμα σε μας τους σύγχρονους. Κοινός παρανομαστής όλων, η απελπισία, η αγωνία, η απογοήτευση και το κλάμα.
  Και η προσφυγιά. Το σπίτια των γειτονικών χωριών-μέχρι σε κάποια απ αυτά να στηθεί το ίδιο τραγικό σκηνικό- φιλοξένησαν τους ξεριζωμένους Σερβιώτες.  Ήταν το χειρότερο από όλα τα συναισθήματα, αυτός ο αναγκαστικός ξεριζωμός, αυτός ο Γολγοθάς.
  Δεν αρκούσαν όμως αυτά σαν αντίποινα, εναντίον του ζωηρότατου αντάρτικου της περιοχής μας και η εκδίκηση του εχθρού έγινε πιο σκληρή. Οι σύγχρονοι Νέρωνες θέλησαν να απολαύσουν και τη θέα των καμένων ορεινών χωριών από τον κάμπο και να μετατρέψουν τα Σέρβια σε ένα πεδίο βολής. Κηρύσσονται νεκρά και απαγορευμένη ζώνη για δύο σχεδόν χρόνια. Σε όποιον έκανε την αποκοτιά να μπει θα στοίχιζε τη ζωή, αφού το μυδράλιο του εχθρού περίμενε τους μελλοθάνατους, όπως η αρένα στην αρχαία Ρώμη. Ο φόρος σε αίμα μεγάλος , στην φρικιαστική αυτή περιπέτεια.
  Το δράμα από ατομικό και οικογενειακό θα γίνει όμως συνολικό.  Μια κραταιά πόλη με ένα ανώτερο βιοτικό επίπεδο θα σβήσει. Μια κοινωνία με μια πολιτιστική και πνευματική μορφή σε υψηλότατο βαθμό, θα χαθεί. Οι πρόσφυγες Σερβιώτες αφού ταλαιπωρήθηκαν και υπέφεραν, δεν επέστρεψαν στον τόπο τους. Μην μπορώντας να γυρίσουν στο κολαστήριο των ψυχών και μην αντέχοντας τη θλίψη που τους προκαλούσε η εικόνα της κατεστραμμένης τους γης, μοιράστηκαν στις μεγάλες πόλεις της χώρας και ρίζωσαν εκεί.   
   Δεν επέστρεψαν στα Σέρβια τα 2/3 σχεδόν του πληθυσμού και τη μαγιά για το νέο ξεκίνημα, πάνω στα ερείπια και τα χαλάσματα,  έφτιαξε ο αγροτικός κόσμος. Εκεί που στέκονταν 1150 σπίτια, γεμάτα αρχοντιά και μεγαλοπρεπή δημόσια κτίρια, , με προηγμένες για την εποχή υποδομές, οι εναπομείναντες αγρότες και οι κάτοικοι των γειτονικών χωριών -πάνω στις πέτρες και τη στάχτη- άρχισαν σιγά σιγά, να ξανακτίζουν τη ζωή τους.
  Τα προπολεμικά λαμπρά Σέρβια, με την ισχυρότατη διοίκηση και οικονομία, έμειναν για αυτούς που τα αγάπησαν μια γλυκιά ανάμνηση, με εικόνες και λέξεις που κανένας δεν ξέχασε. Ο εμφύλιος που ακολούθησε στη χώρα και η εξωτερική μετανάστευση του 50’ και του 60’, έδωσαν την χαριστική βολή και η παλιά όμορφη πόλη, έδωσε τη θέση της σε μια φτωχή κωμόπολη, που δεν ορθοπόδησε ποτέ.
  Η καταστροφή των Σερβίων ήταν και πολύπλευρη και ολοκληρωτική. Σε σχέση με δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα της κατοχικής κτηνωδίας, όπως τα Καλάβρυτα και το Δίστομο, που το αίμα που χύθηκε ήταν πολύ βαρύ και δεν θα  λησμονηθεί  ποτέ, τα Σέρβια αν και με σαφώς λιγότερα θύματα,  εξαφανίστηκαν στην κυριολεξία  από τον χάρτη, για αρκετά χρόνια.
  Στον πόλεμο φυσικά, δεν αγωνίζεσαι για να σε αναγνωρίσουν  μελλοντικά  . Το κάνεις με την ψυχή σου και για τα ιδανικά σου.  Ο επίσημος χαρακτηρισμός από την Ελληνική Πολιτεία προς τα Σέρβια σαν ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΠΟΛΗ, ήρθε μεν αργά, με το Προεδρικό Διάταγμα 118/3-10-12, αποκατέστησε όμως την ιστορική αλήθεια και κάλυψε το τεράστιο κενό στην ΄μνήμη΄.   
  Ας μείνει χαραγμένη στο μυαλό και την καρδιά όλης της σημερινής κοινωνίας των Σερβίων, η 6η Μαρτίου 1943 κι ας συνειδητοποιήσουν οι σημερινές και οι επόμενες γενιές, την πλούσια και ηρωική ιστορία του τόπου που ζουν.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ 74η ΕΠΕΤΕΙΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΣΕΡΒΙΩΝ.