3ο
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΡΧΑΙΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ ΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ.
Ο παιδαγωγός Γιώργος Τσιώνας μάλλον πήρε πολύ σοβαρά το νόημα της αποφατικής πρότασης του γέρο-Σώ και έταξε τον εαυτό του στην απόδειξη της αλήθειας του. Εδώ και πάνω από 25 χρόνια αφιέρωσε πολύ χρόνο στη μελέτη του λαϊκού και καθημερινού πολιτισμού φτάνοντας κάποια στιγμή σ’ ένα οριακό σημείο γι’ αυτόν , στα παιδικά παιχνίδια και στα παιχνίδια των παιδιών έννοιες που δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά . Από τότε με ερευνητική μανία και μεθοδική εργασία δημιούργησε , από υποτιμημένη και απαξιωμένη πρώτη ύλη , το Διαδραστικό Μουσείο Ελληνικού Παραδοσιακού Παιχνιδιού στο 7ο χλμ. Θεσσαλονίκη – Ωραιοκάστρου ( Πολυχώρος Νouvelle ). Ο κ. Τσιώνας είναι γέννημα-θρέμμα του Λιβαδερού όπου τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο και κατόπιν διέμεινε για δύο χρόνια στα Σέρβια ως μαθητής Γυμνασίου. Απόφοιτος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας δίδαξε σε πολλά σχολεία της Δυτικής Μακεδονίας . Στόχος του ήταν να γνωρίσουν οι νεότεροι τα παιχνίδια και την εξέλιξη τους , να κατασκευάσουν δικά τους με ανακυκλώσιμα υλικά και να ερεθιστούν απ’ τη γόνιμη δράση του παιχνιδιού.
Ο ιθύνων νους κατά την εξέλιξη
των παιχνιδιών υπενθύμισε στα παιδιά τους
κανόνες ενώ ταυτόχρονα εξιστορούσε την προέλευση και τις μελλοντικές επιδράσεις του κάθε παιχνιδιού , εκλαϊκεύοντας
λιτά , χωρία αρχαίων συγγραφέων. Κανείς
άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τα πάντα αλλά ο κ. Τσιώνας μας απέδειξε ότι είναι
ικανός να κάνει αρκετά πράγματα
ταυτόχρονα : να δίνει συνεντεύξεις ουσιαστικές σε τοπικά μέσα , να κανοναρχεί
τα παιχνίδια και να εξαπολύει από μικροφώνου τις απαραίτητες ιστορικές και
λαογραφικές πληροφορίες του κάθε παιχνιδιού.
Τα παιδιά του Λιβαδερού παρουσίασαν στην ωραία αυλή , γεμάτη κόσμο αρκετά παιχνίδια,
απ’
τα οποία μεροληπτούμε τα εξής :
·
Το
στυλιάρι ,
ισορροπία κατακόρυφης ράβδου επί ενός – δύο δακτύλων , παιχνίδι που εκτελούσαν
κατά την διάρκεια των συμποσίων οι έλληνες της αρχαιότητας και επικράτησε ως
την δεκαετία του 1980.
·
Το
τσέρκι ή κατρακύλι
, ξύλινο στην αρχαία Ελλάδα , μεταλλικό αργότερα απ’ τα στεφάνια των κρασοβάρελων.
Ο ιατρός Ιπποκράτης στην αρχαία Ελλάδα το συνιστούσε ως καταπραϋντικό για τις
ψυχικές παθήσεις . Έφτασε κι’ αυτό ως το 1980.
·
Τα
ξυλοπόδαρα ,
έφτασε ως τις σημερινές Αποκριές.
·
Τις
αμάδες που
αναφέρει και ο Κολοκοτρώνης.
·
Τη
γκαχελώνα , για
τα γυμνασμένα κορμιά (αντινομία).
·
Το
καρυδίζι ,
(αρχαίο ελληνικό παιχνίδι που πέρασε και στο Βυζάντιο).
·
Το
πέταγμα της μπάλας ψηλά
(ήδη απ’ τον Όμηρο).
·
Το
επίσκυρο , ίσως
το πρώτο παιχνίδι πεδίου (ήδη απ’ τον Όμηρο).
·
Τα
σκλαβάκια ( στα Σέρβια υπήρχε και επιβίωσε ως ΄΄παίρνω φωτιά΄΄
στην δεκαετία 1970-1980).
·
Το
κουτί-κρυφτό.
·
Τα
ή η σμιλάρια (αρχαίο ελληνικό παιχνίδι).
Στην συνομιλία που είχαμε με τον ρέκτη κ.
Τσιώνα πληροφορηθήκαμε ότι βρίσκεται
στην αφετηρία έναρξης συνεργασίας με το Πανεπιστήμιο Βερολίνου ώστε αυτό το
σπουδαίο έργο του να αναδειχθεί σε Πανευρωπαϊκό καταρχήν και Παγκόσμιο στην
συνέχεια επίπεδο.
Του
ευχόμαστε να επιτύχει κι’ αυτό τον στόχο του.
ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΟ 3ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ ΛΙΒΑΔΕΡΟ
Σαν λιβαδεριώτης αισθάνομαι την ανάγκη να σας ευχαριστήσω για το πολύ όμορφο αφιέρωμα στο πρωτοποριακό και συνάμα θαυμάσιο έργο που επιτελεί ο ερευνητής - παιδαγωγός Γιώργος Τσιώνας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστούμε πολύ φίλε Δημήτρη.
Διαγραφή